به گزارش سینماپرس به نقل از ددلاین، اسکار ۲۰۱۸ که یکشنبه شب به وقت محلی برندگان خود را شناخت، به جز همه آنچه روی صحنه دیده شد و مستقیم از شبکه تلویزیونی آمریکا پخش شد، پشت صحنه‌های جالبی نیز داشت. برندگان نودمین دوره اسکار در پشت صحنه مراسم از آرزوها و احساس خود گفتند.

آلیسون جنی که جایزه بازیگر زن نقش مکمل را برای «من، تونیا» دریافت کرد ناباوری‌اش را از به واقعیت درآمدن چنین لحظه‌ای بیان کرد. وی گفت: هیچوقت برای چنین چیزهایی رویاپردازی نمی‌کنم چون نمی‌خواهم ناامید شوم بنابراین باید از همه آنهایی که ممکن شدن این لحظه را برای من رقم زدند تشکر کنم چون من چنین نقش‌هایی هرگز نداشتم که بخواهد موجب شود چنین توجهی به من بشود.

این بازیگر از نویسنده فیلمنامه که چنین موقعیتی را خلق کرد نیز تشکر کرد و گفت استیون راجرز دوست خوب من این امکان را برای من ساخت. او گفت که این نقش را برای من نوشته و در عمل نشان داد من توانستم خواست او را درست انجام دهم. این بازیگر افزود: به نظرم باید یک ساعت رولکس به او بدهم!

سم راکول جایزه اسکارش را که برای بازی در فیلم «سه بیلبورد بیرون ابینگ، میزوری» کسب کرده به دوست فقیدش فیلیپ سیمور هافمن اهدا کرد. وی گفت: او به من خیلی نزدیک بود. او یک منبع الهام برای همه زندگی‌ام بود.

این بازیگر از دوستان همراه دیگرش یعنی جفری رایت، لیو شرایبر و جاش برولین نیز نام برد و افزود: برای هر کسی که در طیف سنی من است، فیلیپ هافمن یک رفیق عزیز بود. می توانم یک ساعت در باره فیلیپ حرف بزنم.

کسب دو جایزه اسکار برای گی یر مو دل تورو نیز به نوعی جوابی به ترامپ محسوب شد که می‌خواست دیواری بین آمریکا و مکزیک بکشد؛ چکشی برای تخریب دیوار ترامپ.

این فیلمساز در پیام پشت صحنه‌اش گفت: من همیشه فکر می‌کنم ما مکزیکی‌ها می‌توانیم به هر نوعی خودمان را نشان بدهیم، از ورزشی گرفته تا علمی، هنری یا فرهنگی. آنچه ما به دنیا دادیم برای جهان واقعا اهمیت دارد. این برای ما خیلی مهم است که به یاد آورده شویم، این که از کجا هستیم و به ریشه‌ها و کشورمان ارج گذاشته شود.

گری اولدمن بازیگر بریتانیایی که سرانجام اسکار را به دست آورد، گفت: چنین حسی خیلی معنادار است. نمی‌توانم بگویم بردن اسکار شبیه چه چیز دیگری است اما بازی در نقش یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های بریتانیایی که تاکنون وجود داشته خودش چیز دیگری است و این جایزه را دو برابر خاص‌تر می کند.

گری اولدمن که اسکار نقش اصلی مرد را برای ایفای نقش وینستون چرچیل دریافت کرد، افزود: این فیلم مجموعه‌ای از بازیگران عالی دارد و این تجربه‌ای فراموش نشدنی است.

وی گفت فکر می‌کند چرچیل می‌تواند یک پند بزرگ به رهبران امروز دنیا بدهد: این که به تاریخ نگاه کنید و به جلو بروید... در حالی که ما امروز دیگر به تاریخ فکر نمی‌کنیم.

کوبی بریانت که بازیکن سابق بسکتبال حرفه‌ای آمریکاست و پنج قهرمانی برای تیم لیکرز کسب کرده این فیلم را برای بهترین انیمیشن کوتاه «بسکتبال عزیز» کسب کرد. وی پس از فاصله گرفتن از ورزش گفت دوست دارد قصه سرایی کند.

وی گفت: وقتی کار حرفه‌ای‌ات دوره‌اش به پایان می‌رسد احساس افسردگی می‌کنی. ولی بعد از بردن چنین جایزه‌ای انگار لازم است توی یک وان یخ بنشینی.

این بازیکن سابق درباره تفاوت ورزش و نویسندگی گفت: در ورزش باید همه حس خودخواهی‌ات را کنار بگذاری تا موفق شوی ولی در نوشتن باید با خودت ارتباطی عمیق‌تر پیدا کنی تا موفق شوی. برایانت اکنون در حال نوشتن پنج رمان است.

سبستین للیو کارگردان شیلیایی که فیلمش «یک زن شگفت انگیز» برنده بهترین فیلم خارجی اسکار شد نیز گفت: نمی‌توانم باور کنم این اتفاق افتاده و واقعا شگفت زده شدم، حتی با وجود این که این فیلم در میان نامزدها جای داشت باز نمی‌توانی باور کنی که مجسمه اسکار را به دست می‌گیری.

این فیلم درباره خواننده‌ای به نام ماریلا و برمبنای زندگی واقعی دانیالا وگا ساخته شده و نخستین پیروزی شیلی در این بخش در طول تاریخ است.

کازوهیرو تسوجی درباره تنها نامزد آسیایی بودن و برنده شدن جایزه اسکار صحبت کرد. وی برای آرایش چهره و مو در فیلم «تیره‌ترین ساعت» این جایزه را دریافت کرد و گفت: نمی‌خواهم به این فکر کنم که چطور آسیایی‌ای هستم. من دارم کاری را که دوست دارم انجام می‌دهم. به محض این که ما فکر کنیم از چه نژادی هستیم دیگر همه چیز به هم می‌ریزد و درست پیش نمی‌رود.  

دیوید مالینووسکی و لوسی سیبیک دیگر همکاران وی در این رشته که با هم این جایزه را کسب کردند نیز از ارتباط‌شان با گری اولدمن در این فیلم صحبت کردند. مالینووسکی از این گفت که در فیلم قبلی هم با اولدمن کار کرده بود و این یکی از دلایلی بود که این کار اینقدر خوب در آمد. وی گفت: شخصیت‌های ما خیلی شبیه هم است و هر دو حسی از طنز داریم و خیلی شوخی می‌کنیم و جوک می‌گوییم و او نیز مثل من خیلی به جزییات اهمیت می‌دهد.

پل دی. آستربری طراح صحنه نیز که برای همکاری در فیلم «شکل آب» برای نخستین بار نامزدی اسکار و خود جایزه را کسب کرده گفت برایش خیلی اهمیت داشت که یک تضاد شدید بین سبک معماری خشن و رنگ سبر فولادی در این فیلم وجود داشته باشد.